Tijdens mijn vakantie in Suriname in oktober/november jl., ging ik met een groep mensen mee naar recreatieoord Baakaboto, in het district Sipaliwini. Er zaten 2 oude heertjes uit Coronie in het gezelschap. Zeventigers, en qua uiterlijk wellicht broers van elkaar. Volgens mij waren ook zij vakantiegangers uit Nederland. Een van hen verhaalde over zijn bezoek aan Coronie. Hij kon lyrisch vertellen over datgene wat hij daar gezien had, in de wijk Ingikondré. Dit is de eerste woonwijk in Coronie, die je rijdend vanuit Paramaribo over de Oostwestverbinding tegenkomt.
De man beschreef de schoonheid van wat hij daar had gezien aan de noordzijde van de weg, als volgt: “Een prachtige kolonie rode ibissen, met daartussen enkele witte, in centimeters hoog water.” Hij vond het allemaal een schitterend tafereel, mooie natuur, een lust voor het oog. Allemaal vogels die het daar klaarblijkelijk naar hun zin hadden.
Een week na dat uitstapje naar Baakaboto, ben ik zelf naar Coronie afgereisd, met een klein groepje mensen. Een mij bekend vrouwspersoon vroeg mij bij aankomst op Totness: “Heb je de vogels op Ingikondré gezien?” Mijn antwoord was ontkennend. Ook zij sprak lyrisch over het tafereel.
Ze was een week eerder met haar zoon naar Paramaribo geweest en bij terugkeer dezelfde dag was dat allemaal te aanschouwen op Ingikondré. Zij en haar zoon zijn toen nog even uit de auto gestapt om te genieten van het tafereel en de rust die de omgeving uitstraalde. Ik had dus wat gemist!
Pas tijdens de terugreis naar Paramaribo had ik onderweg het voorrecht het tafereel te aanschouwen. Het was inderdaad heel mooi om te zien. Je kon ook redelijk dicht bij de kolonie komen zonder dat deze wegvloog. Helaas zijn de foto’s die ik toen maakte verloren gegaan. Maar via contacten kreeg ik onderstaand filmpje van het tafereel toegezonden.
Ik heb nog meer mensen horen praten over deze voor hen opwindende ervaring. Men vergeet daarbij of is er niet van op de hoogte hoe dit fenomeen heeft kunnen ontstaan op Ingikondré. Niet iedereen weet dat dit in feite het resultaat is van een ecologische ramp, die zich langzaam aan het voltrekken is en een sluipmoord aan het plegen is op de vruchtbare landbouwgronden te Ingikondré en later wellicht ook op die van het Coppenamegebied.
De Atlantische Oceaan brak vorig jaar door op Ingikondré en zette daar de percelen aan de noordzijde van de weg blank. Bij vloed voert het zeewater vis, krabjes en garnalen mee. Dit betekent een grote schranspartij voor deze vogels. Dat is dan ook de reden waarom deze vogels op gezette tijden in dit gebied neerstrijken.
De keerzijde hiervan is wel, dat de vegetatie in het gebied wordt vernietigd, doordat de bodem verzilt. De uitdroging van flora is duidelijk zichtbaar. De leefomgeving van allerlei soorten fauna wordt vernietigd. Het is een kwestie van tijd voordat het zeewater over en onder de geasfalteerde Oostwestverbinding de zuidzijde van de weg zal bereiken en ook daar de vegetatie zal doen verdwijnen. Het gebied zal dan veranderen in een kaal en verzilt maanlandschap.
De oorzaak van de overstromingen moet worden gezocht in de gebrekkige zeedijk die loopt van Burnside tot en met woonwijk Moy. Volgens de oorspronkelijke opzet moest de dijk zich uitstrekken tot en met Ingikondré. Het geld hiervoor was er! Was de uitvoering volgens de oorspronkelijke opzet geschied, dan was Ingikondré thans niet onder water gelopen. Het zeewater heeft hier de dijk omzeilt.
Deze zeewering als geheel is gewoon waardeloos. Bij de aanvang van de bouw was het bedoeld een dijk te worden, die minstens 100 jaar mee zou gaan. Het budget hiervoor, dat was gereserveerd door de regering Venetiaan, werd door de nieuwe NDP/PALU-regering geplunderd. Coronie is nu eenmaal altijd het kind van de rekening.
De grote boosdoener hierbij was de toenmalige minister van Openbare Werken, Abrahams. Thans zit Coronie opgescheept met een ingekorte dijk die al een paar jaar de vernieling in is gegaan. Het einde is nog lang niet in zicht.
Het dijkgedeelte ter hoogte van de monding van het Totnesskanaal is gewoon een speelbal van de zee geworden. Op de foto kunt u zien hoe de zeegolven een voorpost van de vermeend compacte dijk volledig aan gort hebben geslagen. De overal verspreid liggende keien zijn de stille getuigen hiervan. De zeewatergrens is hierdoor meer landinwaarts komen te liggen, zoals de foto laat zien. Reeds jaren geleden is de afbrokkeling van dit dijkgedeelte begonnen, zonder dat werd ingegrepen.
Precies zoals nu Ingikondré aan haar lot wordt overgelaten, zo gebeurt dat met alles in Coronie. Het is nu wachten op het volgende offensief van de zee. Pas wanneer de Oostwestverbinding dreigt te worden weggevaagd, waardoor Nickerie niet langer over land bereikbaar zal zijn, zal worden ingegrepen.
Immers, de twee redenen waarom een dijk werd aangelegd in Coronie zijn: de bescherming van de rijstarealen in Nickerie tegen overstroming en het veiligstellen van de bereikbaarheid van Nickerie vanuit Paramaribo over land.
Derhalve had men bij de aanleg van de dijk niet het belang van het district Coronie en zijn inwoners voor ogen. Hierdoor kon de bouw van de dijk dan ook schaamteloos worden beperkt tot Moy.
Herwin Hooplot