Ik was de afgelopen 2 maanden in Suriname, omdat ik het – na 2 jaar zonder vakantie in Suriname – niet langer volhield in Nederland. De komende 3 weken zal ik wekelijks verslag doen over de toestand in Coronie. Ik start met: Corona in Coronie.
Geruime tijd voor vertrek volgde ik de Corona-ontwikkelingen in Suriname, met name de vaccinatieraad in Coronie. Ik ergerde me dan ook aan wanneer ik las dat de vaccinatiegraad in mijn geboortedistrict bedroevend laag was.
Nog voor vertrek uit Nederland had ik mij dan ook voorgenomen, geen voet te zetten in Coronie. Dat zou dan de eerste keer zijn, dat ik Suriname zou bezoeken en Coronie niet zou aandoen. Uiteindelijk wist mijn broertje mij na aankomst in Suriname over te halen ten minste een dagtrip te maken naar Coronie.
Met 5 mensen in een Noah-busje togen we op een weekdag naar Coronie. In Ingikondre, de eerste woonwijk die je tegenkomt in de oude kern van Coronie, werd ik verwelkomd door rode ibissen langs de weg. Tussen de ibissen zag je enkele witte sabaku’s. Schijnbaar mooi, maar op de navrante diepere achtergrond van dit fenomeen kom ik nog terug in een volgende column.
Na wat oriënterend rondrijden in het district en een bezoek aan de zeedijk te Totness, waar de zee de spot drijft met de dijkwering, kochten we wat verse vis bij een vissersboot die aangemeerd lag langs het Totnesskanaal. Het was inmiddels 12 uur geworden. De inwendige mens had dus versterking nodig.
Daartoe streken wij voor een paar uurtjes neer onder de tent van eethuis Amelia te Totness. Vandaaruit keek ik naar de overkant waar mijn ouderlijk huis had gestaan. Daar waar nu perceelbreed een Chinese winkel staat, heb ik mijn jeugdjaren doorgebracht in een statig woonhuis, gebouwd door mijn opa Napoleon, die als goudzoeker rijk geworden was, althans voor die tijd en plaats.
Terwijl ik al mijmerend zat te kijken naar de treurige omgeving en ik daarbij mijn jeugd en jeugdzonden in Coronie als in een film de revue zag passeren, kwam een neef en jeugdvriend aanstormen. We gaven elkaar een boks. Ik vroeg daarna: “ben je gevaccineerd?”. “Nee man… de natuur biedt genoeg huismiddeltjes tegen Covid”. Ik zei daarop: “brada ga een mondkapje kopen, dan mag je terugkomen, want Covid grapt niet”. Neef keek naar mij met gefronste wenkbrauwen en daarna naar de Black Label op het tafeltje. Hij zei toen: “ok”! En na 5 minuten kwam hij terug, netjes “gemondkapt”. “Wat kostte dat ding?”, vroeg ik hem. Hij antwoordde: “5 srd”. Ik keek hem aan en dacht toen: “dat scheelt een slok op een borrel!
Ik had een JBL Bluetooth-box meegenomen voor de muzikale omlijsting. Er werd eten besteld door mijn reisgenoten. Ik had mijn eigen eten meegenomen ondanks je bij Amelia lekker kunt eten voor een redelijke prijs. Dit deed ik vanwege de lage vaccinatiegraad in Coronie. In mijn cynisme dacht ik geen risico te moeten nemen met deze koppige mensen uit Coronie.
Terwijl de reisgenoten rijst-kip of rijst-varken met bruine bonen bestelden, at ik een zelfbereide maaltijd, bestaande uit rijst met antruwa waarin gedroogde garnalen. Omstreeks 15 uur vertrokken we uit Coronie, richting Paramaribo.
Terug in Paramaribo hoorde ik van drie aanstaande feestjes op één zaterdagavond in de wijk Totness. Ik was op alle drie welkom. Ik dacht toen bij mijzelf: dit zijn potentiele haarden voor Corona-uitbraken. En naartoe gaan zou toch hetzelfde zijn als de Goden verzoeken!
Ik bleef dus in Paramaribo en keek ongerust uit naar wat er zou gaan gebeuren na die feestjes, want veel mensen vertelden mij dat alla 3 feest ben span span, prasi ben furu!! Maar er gebeurde gelukkig niets “Covidaals”.
Na 2 weken besloot ik de stoute schoenen aan te doen; en gewapend met genoeg mondkapjes en ontsmettingsmiddelen boekte ik een huisje bij hotel Totness Palace in Coronie voor 3 dagen met 2 overnachtingen.
In Coronie aangekomen observeerde ik door de dag heen het gedrag van de mensen en ontdekte dat Coronie weliswaar een lage vaccinatiegraad heeft, maar dat de meeste mensen zich ook bewust zijn van het gevaar en het vooral niet wegwuiven. In winkels komen de meesten niet zonder mondkapje. Ook kinderen houden zich hieraan.
Ik begon mij daarom steeds meer ontspannen te voelen in Coronie. Eerst deed ik stappen terug als oude schoolvrienden mij zonder mondkapje op straat aanspraken. Maar reeds op de tweede dag zat ik in het middaguur zonder mondkapje met hen te borrelen. Eén van hen wilde zelfs vol trots dat ik zijn vaccinatiebewijs zag. “Ik heb het altijd bij mij”, zei hij. Ik wuifde dat voorstel weg!
Ik ging daarna opnieuw 3 dagen met opnieuw 2 overnachtingen naar Coronie. Ik betrapte mezelf er toen op, dat ik de Covidmaatregelen slechter ging naleven dan de Coronianen zelf. Dit had tot gevolg dat mij in winkels soms werd gevraagd mijn mondkapje op te doen, omdat ik dit weer eens was vergeten op te doen.
Achteraf bezien was mijn primaire houding t.a.v. de lage vaccinatiegraad in Coronie, aan de ene kant overdreven maar aan de andere kant geldt: frédémang édé no e broko!
Volgens de facebookpagina van het Burger Informatie Centrum Coronie (BIC) is op 25 november jl een vaccinatiedag georganiseerd, en werden er op die dag ongeveer 130 mensen gevaccineerd, van wie 110 hun eerste prik kregen. Ik snap alleen maar niet dat het BIC niet in staat is exacte cijfers te publiceren, gezien het feit dat de uitvoerder van de vaccinaties een overheidsorganisatie is en over exacte aantallen beschikt. Ik heb daarom mijn twijfels omtrent de juistheid van de cijfers.
De meeste mensen daar zijn zich bewust van het gevaar en gedragen zich ook daar naar, maar dat biedt geen garantie, want bij dit alles vind ik het toch onbegrijpelijk dat in het weekend toch massaal gefeest wordt. Het gevaar komt niet van binnenuit, maar van buitenuit. Hierbij denk ik aan die feesten in Coronie, zoals “winterspelen” waar mensen vanuit alle windstreken op afkomen. Dit is Russische roulette spelen!
Het is daarom maar te hopen dat elke nog niet gevaccineerde Coroniaan verder kijkt dan zijn/haar neus lang is en zich alsnog zo spoedig mogelijk laat vaccineren.
Overigens stelde ik op 10 december 2021 vast, dat slechts 38% van de gehele Surinaamse bevolking volledig is gevaccineerd. Dat is bedroevend laag. Op dat cijfer valt meer op aan te merken dan op de lage vaccinatiegraad in Coronie.
Herwin Hooplot