Met andere ogen

Tante Fransje uit Coronie vestigde 25 jaar na de Onafhankelijkheid haar hoop op de de politieke partij BVD. Onder een lekkend dak met ogen vol desillusie vertelde ze haar verhaal in de documentaire ‘Wie niet weg is, is gebleven’.

Vooraanstaande Coronianen vestigen hun hoop nu 13 jaar later op de VHP, blijkt uit mediaberichten. In gesprek met een VHP-delegatie onder leiding van Santokhi schijnt ondermeer letterlijk te zijn gezegd: ”Voorie, wij willen nu aansluiten bij de VHP en u ondersteunen bij het uitdragen van de ontwikkelingsvisie van de VHP.”

Zo’n uitspraak heeft voor mij een hoog spiegeltjes- en kraaltjesgehalte. Verder roept het vele vragen op. Aansluiten als lid of als sympathisant? Wat is hun basisvisie? Zijn de twee vertegenwoordigers van Coronie in de assemblee aangesproken op niet nagekomen beloften en uitblijven van ontwikkeling? Qua vooruitgang vind ik de asfaltering van de Oost-Westverbinding en de oeververdedigingswerken de enige tekenen van verandering. Coronie staat verder nog steeds idyllisch stil.

Ik hoef geen glazen bol te hebben of politiek analist te zijn om te voorspellen dat dit district afstevent op een zoveelste deceptie. Ik vind de berichten enerzijds nietszeggend en tegelijkertijd veelzeggend en illustratief voor het district en het politieke spel door de jaren heen in Suriname. Dit ‘gelegenheidszwalken’ lijkt de norm geworden. Zo aan de vooravond van de jacht op de macht, accepteert het electoraat dat er nog weinig inhoudelijk wordt gecommuniceerd. Misschien ligt het aan mij en mis ik als lid van de ‘ala kondre partij’ iets.

Kiesgerechtigd Suriname heeft huiswerk om zich kritisch, inhoudelijk en vooral niet opportunistisch voor te bereiden op de volgende verkiezingen. Hoop doet leven maar niet op deze ‘Coroniaanse’ manier.