Coroniaans stemvee
In eerste instantie had ik niet verwacht dat Anton Paal zou worden herkozen in Coronie. Sterker nog; ik had niet verwacht dat hij zich herkiesbaar zou stellen. Maar hij wist kennelijk wat voor vlees hij in zijn kuip had en hoe hij het Coroniaans varkentje moest wassen, daarna met Johnsons’ goudkleurige babypoeder moest poeieren en ten slotte lekker moest pamperen tot stemvee.
Voor het eerst meegemaakt dat in Suriname een nationale partij, Palu, alles op toelegde om iemand in Coronie verkozen te krijgen tot DNA-lid: de laatste strohalm voor Palu als nationale partij om regeringsverantwoordelijkheid te mogen blijven dragen. De uitverkiezing van meneer Paal in Coronie was dus in alle opzichten een nationale aangelegenheid, waar alle belanghebbenden uit Palu-kring hun financiële steentje aan hebben bijgedragen.
Hopelijk komen de Coronianen die op meneer Paal hebben gestemd, hem hierna ook niet vragen: “Anton we hebben op je gestemd, wat ga je voor ons, Coronianen, doen?”. Ze zullen wellicht hetzelfde antwoord krijgen als 5 jaar geleden: “No aksi mi neks, jullie kregen op de verkiezingsdag al boter bij de vis, wat willen jullie dan nog meer?! Go wroko!!” U hebt groot gelijk hoor, masra Paal! Zelfs degenen van wie u dit het allerminst zou verwachten wilden boter bij de vis op die dag hé?
Veelbetekenend vind ik dat u na uw overwinning zei: “Ik zeg dan ‘I did it’ en ben daar blij om. Ik wil niet zeggen dat ik daarmee de opiniepeilers heb gelogenstraft, maar ik heb wel mijn sterke twijfels over de opiniepeilingen die gehouden worden in dit land.” Nou meneer Paal daar ben ik het hartstochtelijk met u over eens, want de grootste fout die opiniepeilers maken in Suriname is dat ze – vooral in Coronie – “buiten de waard rekenen”. En dus gebeurde wat de de naïeve buitenstaander niet verwachtte: opnieuw 5 jaar Palu Paluchero in Coronie en in de regering.
Als je wist hoe de NDP de partij van Paal in de aanloop naar de verkiezingen behandelde, althans in Coronie, zou je niet denken dat het huwelijk met de NDP – na een korte scheiding van tafel en bed – stand zou houden. Maar zoals het spreekwoord luidt: wan pasensi uma na wan gudu uma (een geduldige vrouw is een rijke vrouw).
Een trouwe hond kun je gewoon een schop onder zijn reet geven, hij zal je trouw blijven omdat jij hem te eten geeft. Na zijn herverkiezing zei de heer Paal (ik citeer uit Starnieuws van 7 mei 2015): “De NDP heeft ons een grote dienst bewezen om ons eruit te trappen”. Toen ik dit las kwam ik niet bij van het lachen: je wordt “eruit getrapt”, en bent er nog dankbaar voor. En als blijk van jouw dankbaarheid blijf je hondstrouw!
Maar ach, Anton Paal is en blijft gewoon een veredelde NDP-er, die zijn sporen in Paramaribo heeft verdiend, o.a. als major domus van de Amnestiewet en opnieuw bij de voordracht van Bouterse als presidentskandidaat. Zo iemand is “goud waard”. Maar zal “onze Anton” de komende 5 jaar wederom zijn neus ophalen voor Coronie?
In de aanloop naar de laatstgehouden verkiezingen bood Anton Paal in Coronie zijn excuses aan voor het feit dat hij niets gedaan had om het volk van Coronie te verheffen. Ik was er niet zelf bij toen hij dat deed, maar het is een algemeen bekend feit. Naar verluidt beloofde hij de Coronianen beterschap als hij zou worden herkozen. Mijn kritiek op hem de afgelopen 5 jaar was in feite dus terecht, nu hij zelf een volmondige bekentenis heeft afgelegd!
Hij is thans herkozen. En wie weet ben ik over 5 jaar de grootste fan van Anton Paal geworden, omdat hij woord heeft gehouden en veel voor Coronie blijkt te hebben gedaan. Maar waarom zou ik hem op zijn woord moeten geloven?
4 jaar geleden zei hij dat als de ontwikkeling in Coronie niet op gang zou komen, hij de Coronianen niet langer in de ogen zou kunnen kijken en bij de eerstvolgende verkiezingen dan ook niet opnieuw een beroep op hen zou kunnen doen. En tóch heeft hij dat gedaan! Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken.
In ieder geval meneer Paal, zal ik u de komende tijd houden aan uw volgende uitspraak in Starnieuws van 27 mei 2015: “Ik moet de politiek verlaten met opgeheven hoofd en zal heel kritisch zijn met betrekking tot degene die zal regeren, al zou het mijn eigen partij zijn”. In het belang van Coronie wens ik u daarbij oprecht alle succes toe. Ik heb u zo vaak bekritiseerd, bewijst u maar dat het niet terecht was, dan zal ik mij daarna inzetten dat voor u een standbeeld wordt opgericht op het Revolutieplein in Coronie, naast dat van Tata Colin.
En Remie Tarnadi, de andere volksvertegenwoordiger van Coronie, die bij het lezen van deze column tot op dit moment heeft zitten gniffelen en grinniken, is met een gouden lepeltje in zijn mond geboren. Hij hoefde niets te doen voor zijn herverkiezing: lekker op de wip blijven zitten op Soemboredjo was genoeg. De Javanen stemmen immers liever op een Javaan en de Creolen liever op een Creool, maar keus hadden de Creoolse NDP-ers niet. De heer Paal heeft een diepe snee in zijn rechter wijsvinger opgelopen toen hij hierop wilde inspelen.
Tarnadie heeft ook geen fluit gedaan voor Coronie. Paal heeft meer voor de NDP betekend dan hij. Zo nu en dan verleende Tarnadie plichtmatig lippendienst aan de ontwikkeling van Coronie, maar voor de rest ving hij gewoon zijn salaris als backbencher en bezocht feestjes en begrafenissen van partijgenoten in Coronie. Van deze man, die geen enkele invloed heeft op het beleid hoeft Coronie niets te verwachten. Hij zit de komende 5 jaar weer voor spek en bonen in het parlement en de voor de rest eet hij op warme middagen watermeloenen op Soemboredjo met zijn Javaanse vrienden en zijn schoonzoon.
Herwin Hooplot