Past de functie hulpofficier van Justitie bij een hedendaagse districtscommissaris (dc)?
auteur: Harold Wolf
De toedeling van de functie van hulpofficier van Justitie aan dc’s, doet mij de wenkbrauwen fronsen, gelet op het optreden van, en de beslissingen die feitelijk worden genomen door deze functionarissen. Ik vraag mij af, of deze functionarissen zich ervan bewust zijn wat de functie hulpofficier, in relatie tot hun hoofdfunctie als dc, inhoudt. Ik heb namelijk het gevoel, dat in hun optreden het verschil tussen privaat-en publiekrecht hen parten speelt, waardoor ze hun bevoegdheden overschrijden.
Aspirant-politiemannen worden van stond af de wettelijke voorschriften bijgebracht als leidraad, om naar burgers toe correct te kunnen optreden. Een politieman moet vaker in de examenbanken zitten, wil hij een trapje hogerop komen binnen de politiechelon. Pas na over een langere periode meerdere malen te zijn bevorderd, staat de inspecteurs opleiding voor hem open.
Wanneer hij de inspecteursopleiding – die bijkans twee jaren duurt – met succes heeft doorlopen, kan hij benoemd worden tot hulpofficier van Justitie. Belangrijke zaken die hij onder de knie moet hebben, zijn: “het beoordelen van strafbare feiten die mogelijk kunnen leiden tot inverzekeringstelling en andere zaken van publiekrechtelijke aard”. Dit vereist een ruime ervaring. Die ervaring doet hij op gedurende zijn beroepsleven als politieman in het veld.
Echter, wat zien wij in de afgelopen 15 jaren gebeuren?
District Commissarissen worden gemaakt d.m.v. een training van ongeveer zes maanden en dan zijn ze bij de aanvaarding van hun ambt tevens hulpofficier van Justitie, terwijl ze soms geen kaas gegeten hebben van het recht; en dan beginnen de blunders, want ze gaan naast hun schoenen lopen en de wetgeving verkeerd toepassen of misbruik maken van de functie die hen is toebedeeld.
Om enkele harde voorbeelden aan te geven in het district Coronie:
Er werd politieassistentie gevraagd door een voormalige dc, ter ondersteuning van de ontruiming van een dienstwoning. Door in overleg te treden met de bewoner heeft de politie de man zover gekregen dat hij vrijwillig is vertrokken, want de ontruimingsprocedure en de gevraagde politieondersteuning waren in deze zaak niet rechtmatig omdat de openbare orde niet in het geding was, waardoor de dc dan ook niet bevoegd was de sterke arm te hulp te roepen.
Recentelijk werden twee district secretarissen aangezegd, dat zij de door hen bewoonde dienstwoningen moeten ontruimen, zonder dat er een alternatief daar tegenover stond en dan hebben wij het over een ontruimingstermijn van een maand of twee. Deze woningen moesten namelijk worden gerenoveerd. Deze ontruimingsmededelingen werden door de huidige dc gedaan via de telefoon en met een zeer nors communicatie-accent. De bewoners kregen het gevoel alsof ze met een dictator van doen hadden.
De aangezegde ambtenaren hebben toen maar de dienstwoningen ontruimd en elders hun intrek genomen. Intussen is een der aangezegde ambtenaren weer in haar dienstwoning. De andere dienstwoning wordt nog gerenoveerd en het is de vraag of de voormalige bewoner (ambtenaar) weer over de woning zal mogen beschikken, omdat hij vanwege een conflict met een voormalige dc thuis zit.
Onlangs werd de politie door de huidige dc gevraagd, om een manspersoon met wie hij een conflict in de privésfeer had, op te halen en over te brengen naar zijn kantoor op het commissariaat. De politie ging toen ter plaatse om de man op te halen, trof de man thuis aan, maar nadat de man zijn eigen visie op het conflict, dat in de privé-sfeer bleek te liggen, had gegeven, oordeelde de politie het onrechtmatig de man aan te houden en hem over te brengen naar het commissariaat.
Wat ik hiermee wil aangeven, is dat de politiek geen rekening meer houdt met de deskundigheid bij benoeming van politieke functionarissen, maar slechts de loyaliteit van de personen, die politiek beloond moeten worden. Deze over het paard getilde personen worden in een district geplaatst, waarvan men denkt dat betrokkene, juist daar aan zijn trekken zal komen, bijvoorbeeld vanwege de privé-activiteiten van die functionaris.
Ik vind daarom dat het optreden van bepaalde dc’s het KORPS DISTRICT COMMISSARISSEN evenals het Justitieel apparaat te schande maken. Ik denk dat het van belang is de toekenning functie van hulpofficier van Justitie aan dc’s in heroverweging te nemen, aangezien er genoeg geschoolde politiefunctionarissen zijn, die deze functie kunnen bekleden. Ten slotte wijst men met de vinger naar de Coroniaan, maar het is juist dit type dc’s dat niet in staat is een adequate invulling te geven aan het proces van ontwikkeling in districten.
Harold Wolf