Coronie opnieuw het kind van de rekening
In Coronie is momenteel sprake van een patstelling, die fnuikend is voor de ontwikkeling van dit district. De door de Coronianen rechtstreeks gekozen parlementariërs staan al bijna een half jaar lang lijnrecht tegenover de door de president benoemde districtscommissaris (DC). Niemand die er wat aan doet, en het rottingsproces gaat maar voort.
Vanwege de rechtstreekse verkiezing van de twee parlementariërs door het volk van Coronie is het democratische gehalte van de functie van die twee heren uiteraard evident hoger dan dat van de DC. De DC is immers maar benoemd. Hierdoor hebben de twee heren dan ook een beter mandaat van het volk dan de DC. In het geval dat een meerderheid van de DR- en RR-leden van Coronie de DC wel met een motie zouden steunen, dan zou zij – naar mijn mening – toch lak mogen hebben aan beide politici als dit de voortgang van het ontwikkelingsproces in Coronie zou bevorderen. Maar ook vanuit die hoeken is geen meerderheid te vinden die haar steunt.
Het lijkt logisch dat de DC als benoemde functionaris zich terugtrekt als haar functioneren een belemmering vormt voor de opheffing van de huidige patstelling.
De parlementariërs hebben overigens wel mooi kritiek op de DC, maar de DC had wel een punt toen ze zei dat de parlementariërs niet met plannen kwamen.
Juist omdat deze heren door het volk zijn verkozen, hadden ze zich actiever moeten opstellen en de belangen van de Coroniaanse kiezers actief moeten behartigen, toen de patstelling een feit was. Maar neen, ze trokken zich gewoon terug en lieten Coronie voor wat het was, want ze praatten niet met de DC.
Het Coroniaanse volk heeft het recht een meer actieve opstelling van de volksvertegenwoordigers te verwachten.
Ook een mooie gemiste kans voor de DC om bij deze inertie van die 2 heren voor open doel te scoren door de Coronianen zelf op sleeptouw te nemen en zelf initiatieven te ontplooien waar de vertegenwoordigers in tekort waren geschoten.
Het komt dus allemaal aan op een verantwoordelijke opstelling: je verantwoordelijkheden oppakken. Dit geldt zowel voor de DC als voor de beide parlementariërs.
De president die de DC benoemde moet zich thans maar gaan afvragen hoelang deze patstelling moet blijven voortduren ten koste van Coronie. De beide parlementariërs kunnen pas bij de volgende verkiezingen beoordeeld worden door hen door wie ze zijn benoemd: de kiezers van Coronie! De DC kan meteen beoordeeld worden door de persoon die haar benoemde: president Bouterse. Deze man kan moeilijk anders dan respecteren dat binnen de democratische verhoudingen de politieke vertegenwoordigers de overhand hebben en daarom de DC het veld moet ruimen indien overeenstemming met de gekozen politici niet mogelijk is.
Een DC moet zijn/haar plaats kennen en niet de pretentie hebben volwaardig politiek te kunnen bedrijven. Daarom kan ik ook niet begrijpen dat de bestuurskundige August Boldewijn pleit voor verkiesbare DC’s. Dit gaat namelijk ook ten koste van de kwaliteit van het bestuur. Kijk maar naar de DNA. Somohardjo, verkozen tot voorzitter, maakte de DNA tot een bak’ba-winkri en boksring.
Somo kon voorzitter worden omdat hij zijn coalitiegenoten het mes op de keel had gezet, maar blij waren ze niet met hem als voorzitter. Vorig jaar wilde Brunswijk ook voorzitter worden en iedereen begon te lachen. Maar wat wil je dan? Hij en voorzitter Somo buffelden Doekhi in het parlement en de beelden gingen de wereld rond en duiken nog steeds op over de hele wereld in “lachen met homevideo’s”. Brunswijk moet gedacht hebben: als mijn strijdmakker Somo voorzitter kan zijn, moet ik dat zelfs beter kunnen, want ik ben sterker en schop alle leven uit hun lijf als ze met mij beginnen.
Een voorzitter DNA, evenals een DC, moet niet bouwen op macht, maar op gezag. Gezag krijg je niet, maar verdien je. De huidige voorzitter van de DNA, Simons, heeft niet alleen de macht, maar ook het gezag en de persoonlijke kwaliteit om zichzelf ( tot op zekere hoogte) boven partijen te stellen. Het zou me niet verbazen als Simons bij de volgende verkiezingen van vriend en vijand opnieuw voorzitter zou mogen worden van de DNA.
DC Ramdien heeft de macht, maar mist het gezag en de persoonlijke kwaliteit om aan te blijven. Volgens Boldewijn mag een DC politiek bedrijven, maar moet hij/zij tegelijkertijd boven partijen staan. Een crimineel met geld kan zo ook tot DC worden verkozen evenals iemand met twee jaar lager onderwijs. Macht zal hij/zij krijgen maar geen gezag en ook geen vakkundig ambtenarenapparaat achter zich, omdat het Suriname daaraan ontbreekt. Boven partijen weten te staan is bovendien ook een persoonlijke kwaliteit die niet aan iedereen is gegeven. En juist daarom moet een DC benoemd en niet verkozen worden, zodat zijn/haar persoonlijke kwaliteit en vakkennis vooraf kunnen worden onderzocht en gewogen. Vooral moet een verkozen DC een vakkundig en integer ambtenarenapparaat achter zich hebben en dat heeft Suriname momenteel niet.
Juist door dit gemis zou een verkozen DC een farce worden. Een vakjurist of bestuurskundige als DC is onontbeerlijk om de lokale democratie tot ontwikkeling te brengen en te versterken. Men kan daarom beter de positie van een benoemde DC versterken door een verbetering van diens rechtspositie: behoorlijk salaris!
Daartegenover zou moeten staan, dat de dc zich heel sterk bewust van zou moeten zijn slechts een instrument van de politiek te zijn, hetgeen een hoge mate van voorzichtig opereren vergt, waarbij het algemeen belang als enige doelstelling voor de DC heeft te gelden en bovenal niet eigen politieke doeleinden of die van een politieke partij.
Een DC is gewoon een vertegenwoordiger van de regering die de cultivering van de democratie in het district in goede banen moet leiden. Hij/zij is gewoon een instrument die niet de pretentie mag hebben het beleid in het district te gaan bepalen. Hij/zij moet juist in alle bescheidenheid, voorzichtig en evenwichtig uitvoering van het beleid in goede banen weten te leiden. Hij/zij moet tevens als onpartijdige scheidsrechter fungeren en met eigen gedegen vakkennis ondersteuning bieden, zodat de door het volk rechtstreeks gekozen politici zelf tot evenwichtige keuzen kunnen komen. Pas wanneer de lokale politiek vastloopt, mag de DC knopen doorhakken.
Jaarlijks studeren veel jonge juristen af in Suriname, men zou deze mensen werk moeten bieden als DC, of als districtsecretaris, om aldus de lokale democratie te ontwikkelen en te versterken. Dit zou de kwaliteit van het landsbestuur in algemene zin een flinke boost kunnen geven.
Herwin Hooplot hvhooplot@hotmail.com