Na de laatste parlementsverkiezingen, in 2015, waarbij de Nationale Democratische Partij (NDP) zich met succes heeft geprofileerd als een multi-etnische politieke partij, schijnt de Verenigde Hervormingspartij (VHP) dat concept te hebben overgenomen.
Wat men ook vindt van de NDP of van de manier waarop zij omgaat met het mandaat van de kiezers, aan deze partij valt de eer te beurt met succes te hebben gestreefd naar multi-etnische partijvorming in Suriname. Of dit succes blijvend is, zal in 2020 blijken.
De Nationale Partij Suriname (NPS) is ook multi-etnisch te noemen, maar dat komt meer door het gebrek aan alternatief voor bepaalde kiezersgroepen in het verleden. De VHP is – als vanouds – puur raciaal, sektarisch, Hindoeïstisch en vrouwonvriendelijk. Het laat weinig of geen ruimte voor (Hindoestaanse) moslims, vrouwen, en andere etniciteiten. Hetzelfde geldt voor de Javaanse partijen uit het verleden, maar toch in veel mindere mate.
Doordat ras de doorslag gaf, bleven Hindoestaanse vrouwen met hoge politieke aspiraties evenals moslims, node toch stemmen op de partij. Maar wel vanuit het besef op de tweede rang te vertoeven, want men zou toch nooit voorzitter/leider van de partij kunnen worden.
Toen dook de NDP vanaf de horizon op als de opkomende ochtendzon. De partij profileerde zich als multi-etnisch en bood achtergestelde groepen uit de VHP (vrouwen en moslims, maar ook Hindoes die niet behoorden tot de hogere kasten) de kans tot bloei te komen als individu. Succes voor de NDP is daarna niet uitgebleven. Dit succes zette zich reeds in bij de verkiezingen van 2010.
De verkiezingsuitslag van 2015, waarbij de NDP een absolute meerderheid behaalde in de Nationale Assemblee moet dan ook een zware morele schok geweest zijn voor de leiding van de VHP. Men kon zich immers niet verschuilen achter de bewering van verkiezingsfraude.
Opvallend is dat de VHP meteen na de verkiezingen van 2015 begon aan een inhaalrace de partij multi-etnisch te maken. Men ging over tot het uitgeven van communiqués bij elke feest- of gedenkdag van andere godsdiensten dan van de Hindoegodsdienst en van andere etniciteiten. Dat komt allemaal heel hypocriet, slijmerig en opportunistisch over. Immers zo hebben we de VHP nooit gekend. Altijd maar van dat hooghartige gedrag met name in DNA!
Volgens een stelling afkomstig uit de sociologie veranderen mensen hun sociaal gedrag sneller en gemakkelijker dan hun sociaal-morele kernbegrippen. De mannen die de dienst uitmaken binnen de VHP, inclusief hun voorzitter Santokhi, gaan niet van de een op de andere dag veranderen van oerconservatief in progressief en multi-etnisch.
De VHP was altijd een partij van jongemannen met “oudemannengedachten”. En dat zal altijd zo blijven zolang mensen als Santokhi, Jogi, Gajadien enz. er de scepter zwaaien en vrouwen in de ijskast worden gestopt.
De huidige partijlijn is gewoon een masker dat men op heeft gezet om de komende verkiezingen, in 2020, te winnen. Daarna zal het masker wegvallen en dan zal men het ware gezicht van deze partij te zien krijgen.
Zolang de leiding van deze partij niet radicaal gewijzigd wordt en meer vrouwen als Harriët Ramdien en andere progressieve jongemannen en vrouwen de leiding overnemen, heb ik geen vertrouwen in de beweerde hervorming van de partij tot een multi-etnische partij.
Citaat: “Hoewel de VHP zich in het proces bevindt om te transformeren naar een multi-etnische partij, zal volgens politiek analist Hardeo Ramadhin, die zelf ook lid van de partij is, vertrouwen uiteindelijk doorslaggevend zijn.” DWTonline.com http://www.dwtonline.com/laatste-nieuws/2019/01/23/vertrouwen-doorslaggevend-bij-transformatie-vhp/#ixzz5jNN1UEKj
Voor dit broodnodige vertrouwen vormt de reputatie van de persoon Chan Santokhi een groot obstakel. Hij is immers de verpersoonlijking van de VHP.
Naïevelingen lachen erom als de leiding van de VHP gekleed in panyi (lendendoek) tot diep in het binnenland partijkernen opricht, en deze partij – uit vermeende solidariteit – cadeaus weggeeft en hulp biedt aan mensen die niet op hen lijken, als uiting van sociale verbondenheid. Maar toen het binnenland enkele jaren geleden last had van grote overstromingen is vanuit die hoek niets gedaan, terwijl de partij toen zelfs regeringsverantwoordelijk droeg.
Met dit plotselinge charmeoffensief beoogt de VHP niet zetels in die gebieden te winnen. De strategie is een andere: enerzijds zelf groeien ten koste van de NDP en andere partijen. Anderzijds te verdelen en heersen onder de kleine partijen. Daaruit zal de zwakste worden gekozen als coalitiepartner, indien nodig. Hoe groter het aantal splinters die ontstaan aan de andere kant des te groter haar keuzevrijheid bij het vormen van een nieuwe regering indien het in 2020 niet lukt op eigen kracht een absolute meerderheid te behalen.
Ik kan mij daarom dan ook voorstellen dat het beleid van de VHP t.a.v. Coronie gericht is op het voorkomen dat de NDP de beide te vergeven zetels in de wacht sleept. Meer dan dat wordt niet nagestreefd, omdat meer dan dat ook niet haalbaar is voor de VHP in Coronie.
En zo dus heeft de VHP voor elke regio een beleid dat is afgestemd op het politieke landschap van de desbetreffende regio. Elke regio vereist immers andere doelstellingen en een andere strategie. Maar zoals ik al eerder zei heeft de VHP helemaal geen multi-etniciteit als streven.
Het vertrouwen in de VHP als partij met multi-etnische aspiraties, zal pas mogelijk zijn wanneer het huidige hoofdbestuur – met vijf uit hetzelfde hout gesneden ondervoorzitters, die in feite het kernbestuur vormen, wordt vervangen door een evenwichtig multi-etnisch en vrouwvriendelijk hoofdbestuur. Dit oligarchisch aandoende systeem met 5 ondervoorzitters lijkt mij niet alleen heel absurd, maar is ook zeer ondemocratisch, omdat in feite de kerngroep van voorzitter en ondervoorzitters alles voorbakt en de gewone leden hun braaksel hebben te slikken.
Het is naar mijn oordeel een methode om te voorkomen dat een coupgrage niet-vertrouweling op enig moment de leiding overneemt. Ik zeg er wel meteen bij dat niet alleen de VHP deze ondemocratische constructie hanteert. De NDP doet hetzelfde. Die heeft zelfs 7 ondervoorzitters in het hoofdbestuur, wellicht met hetzelfde doel, maar de groep ondervoorzitters van de NDP is wel multi-etnisch. Bij de VHP is dit niet het geval.
Herwin Hooplot